Самае жудаснае наступства вайны – тое, што гвалт робіцца нормай, пачынае ўспрымацца досыць спакойна. Варажнеча паміж людзьмі здаецца іншы раз проста вясёлай гульнёй, як у фінальнай сцэне аповесці. Лірычны герой тут літаральна пакутуе ад “болю, адчування вялікай крыўды, вялікай несправядлівасці, калі дарос-лыя – дзеля дурнога, дзікага смеху – страўлівалі на бойку нашых сяброў – Валодзю Казака і Толю Немца. Гэты боль, гэты сум ідзе ўсё жыццё, то аціхае і далёка адыходзіцца, то зноў возьме і вернецца, зусім нечакана. Нават праз паўстагоддзя апавядальнік не можа выбавіцца ад дакораў сумлення за тое, што не спыніў той бесчалавечны здзек. Хоць што ён – дзіця – мог зрабіць тады? Пройдзе час. І гэтым самым хлапчукам давядзецца ўзяць у рукі сапраўдную зброю, стаць салдатамі новай сусветнай вайны...