Ĉi tie alia batalŝipo komencas diseriĝi, flamanta, kvazaŭ grandega ŝipo kun diametro trans la larĝo de la Kanalo estas farita el domenoj ŝprucitaj per benzino. Estas nenio por diri pri la perdoj de inter la pli malgrandaj stelŝipoj. La koalicio de eksterteranoj klare cedas, ŝajne la plej nova armilo de la stalzanoj - la elsendita gravioplasmo, laŭvorte ŝokis la kosmofortojn de kelkcent imperioj.

  Genhir Wolf kontrolas la fajron movante la fingrojn antaŭ la skanilo en certa sinsekvo. Ekstere, la stalzan generalo de unu stelo aspektas kiel potenca, heroa konstruo de viro kun vizaĝo de juna viro, plej taŭga por nazia afiŝo - "vera arjo". Agreseme bela ulo, sed ĉi tio estas malbona beleco - Lucifero. Stalzan ridas brutale dum li batas. Li sentas la konfuzon de la homamaso kolektita el pluraj galaksioj. Nu, lasu ilin amasiĝi eĉ pli, pliigu la panikon. Kiam la ĉefaj fortoj de la Purpura Konstelacio eniros la batalon, estos venka, ĝoja por iuj kaj malĝoja fino por aliaj.

  La koalicio agas iom ĥaose, anstataŭ organizita repuŝo, obskuraj manovroj, eĉ du grandiozaj batalŝipoj, malgraŭ la kosmaj distancoj, blindiĝis, velis unu al la alia, poste kun muĝado, pere de gravitondoj, dolore eldonante en la oreloj. de proksime lokitaj batalantoj, koliziis.

  Vandoj rompiĝis ene de ili, batalaj kupeoj, kazernkabanoj, trejnaj kaj distraj haloj estis disbatitaj. Ĉio okazis kun la rapideco de la tajdo, sufiĉe rapida por mortigi ajnan eblecon de fuĝo, sed ankoraŭ agonige malrapida, donante al la milionoj da kaptitaj vivestaĵoj ŝancon senti la koŝmaran timon de neplaĉa morto.

  Jen la Grafino de la Fee-raso, tre simila al bukedo da violoj kun rozkoloraj rankruroj en oraj bukloj, akceptas doloran morton, konfesante... al sia batalemiganto. Komputila hologramo legas preĝojn kaj absolvas pekojn je rapida ritmo. Tia estas la religio de ĉi tiu glamoura nacio, via altteknologia armilo ludas la rolon de pastro, nur cibernetika inteligenteco estas konsiderata tiel, ĝi havas sufiĉan sanktecon kaj purecon por servi kiel peranto inter vivanta organismo kaj la Ĉiopova Dio. La lastaj vortoj de la pastro-elsendinto estis:

  - La mondo ne estas senĉa de ĉarmo, sed abomenaĵo ne estas oferata al Dio!

  Lira Velimara estas svelta kaj atletika dungo de la teamo en speciala reĝimo, kunpremita parolkodo, kiu ludas duoblan rolon. Ŝildo kiu ĉifras de ebla subaŭskultado de la komando, kaj akcelas la transdonon de ordoj, magotelepatian impulson.

  Krozŝipoj, destrojeroj, brigantinoj, kaj eĉ unu kosmoŝipo, ĉi tiuj estas ŝipoj difektitaj aŭ tute detruitaj de ŝia stelŝipo. Lyra logike notas:

  - Kuraĝo povas kompensi por nesufiĉa trejnado, sed trejnado neniam kompensas por kuraĝo!

  Ilia barilo jam malaltigis la termokvarkan energion preskaŭ ĝis la limo (tamen ĝia uzo ne estas tiel perfekta) de la reaktoro kaj maltrankvile atendas la komandon. Multaj centoj da miloj da malamikaj ŝipoj de la ĉefaj klasoj jam estas detruitaj, la batalo okazas sur la plej larĝa fronto.

  La ordono estis donita, ili rapidis, organizis retiriĝi por reŝarĝi ĉe la kargostacioj - specialaj stelŝipoj.

  Kaj Hyper-Marshal Big Cudgel ĵetis novajn fortojn en la batalon:

  Aparte, lia persona flagŝipo ultra-batalŝipo Bulava

  Tiam du aliaj gigantoj "Supera Aso" kaj "Red Right Hand" progresis. Ili deplojiĝis en dekoj de miloj da grandaj kaj malgrandaj pafiloj kaj emisiiloj. Super ili flagris pluraj protektaj tavoloj: la graviomatrico, magospacaj kampoj (trapenetrebla materio en nur unu direkto), fortoreflektanto. Ĉiuj cibernetikaj aparatoj funkciis sur subnivela hiperplasmo, kiu igis ilin rezistemaj al interfero. Samtempe estis uzataj grandegaj radaroj, kiuj mem kreis jezuitajn ĉagrenojn por la elektronika malamiko.

  Pluvis mort-portantaj erupcioj... Tri gigantoj provis disvastigi pli larĝe por ekstermi la malamikon kiel eble plej efike. Ili estas preskaŭ nevundeblaj, kiel pilko fulmo, flugado, brulvundoj poplanugo flirtanta en la spaco, tia estas ilia mortiga efiko sur kosmoŝipoj de eksterteranoj. Devigante ilin retiriĝi en paniko. Sennombraj pilolformaj savmoduloj disiĝas tra la vakuo. Stalzany ankoraŭ ne atentu ilin, tiam eblos fini ilin. Ili ankaŭ suferas, tamen, nekonsiderindaj perdoj kompare kun la malamiko.

  Sed samtempe, sur flamantaj stelŝipoj, ne estas tumulto kaj paniko. La evakuado okazas tre glate, kvazaŭ tiuj ne estas vivantaj organismoj, sed biorobotoj. Cetere, kvazaŭ en moko de morto, ĝi estas akompanata de kuraĝaj kantoj.

  Kaj jen la barakto de Lyra Velimara: tia speciala portanto de gravita plasmo, kiu montriĝis neatendita laŭ neniiga potenco. Ŝargado okazis tuj kaj denove en batalon.

  La stelŝipo akiras maksimuman akcelon, Lyra eĉ tenas la stabiligilon por ne fali sur la dorson. Ankoraŭ tre helaj, longaj kaj densaj haroj flirtantaj de la aliranta aero.

  Estas malfacile kredi, ke ĉi tiu heroa knabino jam trafis ducent ciklojn. Kiel freŝa kaj pura estas ŝia vizaĝo, moviĝanta nun kun furioza mieno, tiam inverse anĝela aŭ ludema. Estas multaj bataloj malantaŭ ŝi, sed ŝi neniam ŝajnis laciĝi je ili. Ĉiu nova batalo estas io speciala, kun sia nepriskribebla beleco kaj saturiĝa ŝablono.

  Kaj nun ili havas la plej novan armilon laŭ la principo de ago, kontraŭ kiu la malamiko verŝajne ne povos trovi efikan protekton, almenaŭ ĝis la fina venko de Stelzanath.

  Kiel senhelpa estas la drednought de la Tizt-raso. Blindigita, perdante direkton. Turniĝanta per disko lanĉita de atleto, ke post kelkaj momentoj ĝiaj konsistigaj partoj estis ŝprucitaj trans la etendaĵojn de la galaksio. Aŭ alia malfeliĉa viktimo, tri destrojeroj pereantaj en la brakoj de gravioplasmo, tremante kiel malgrandaj boatoj kiel knaboj.

  Generalo Vladimir Kramar, korektante la celon de la elsendiloj (kaj ne sen sukceso, nur unublokaj bastonoj restis de la nova forbruligita krozŝipo), rimarkis kun bedaŭro:

  - Estas facile mortigi, estas malfacile resurekti, kaj ĝenerale estas neeble vivi sen perforto!

  Liro, stiranta sian stelan rajdĉevalon, eligante alian fluon de detruo, kaj aspektante kiel ŝipo transformita de kargotransporto, ankaŭ estas implikita en plasmoreto, indikis:

  - La morto, kiel fidela amiko, nepre venos, sed se vi volas pli longan promenadon kun kaprica vivo, pruvu vian sindediĉon al la menso kaj kuraĝon!