Havi jarcenton indan je la koro!
Do la dua raŭndo iris favore al la kuraĝaj infanoj. Kaj la kontrolo superbikeco kun la blato revenis al la manplato de la knabo.
La knabino notis:
- Jes, ni fartas bone. Sed la malamiko ankaŭ povas havi ŝercanton en la poŝo!
Edik respondis kun rido:
- Mi konis unu ŝercanton. Aŭ pli ĝuste, ne unu. Estis tiaj pafoj en ludoj kaj filmoj!
La kastelpordegoj denove malfermiĝis. Ĉi-foje, pli grandaj monstroj eliras el ili. Ili eĉ kliniĝis por elrampi.
En ĉi tiu kazo, marŝantaj robotoj!
La knaba genio ekkriis:
- Evangelion !
La knabino surprizite demandis:
- Kio?
Edik klarigis ridetante:
- Ĉi tiu animacia serio estis filmita sur la planedo de kie mi venas. Kaj ankaŭ tie estis grandaj robotoj!
Adala rimarkis:
Via planedo estas mirinda. Vi iam diris, ke vi havas pli ol ducent landojn.
La knabo respondis kun suspiro:
Jes, bedaŭrinde ĝi estas.
La knabino nekrede demandis:
- Kaj kial, bedaŭrinde? Eble nur feliĉe. Ĉar estas bonege havi tiom da landoj kaj kulturoj sur unu planedo!
Edik respondis:
- Ne! Ne tre mojosa. Homoj tro ofte batalas kaj uzas siajn pugnojn. Tio estas, mi volis diri, ke diversaj landoj tro ofte konfliktas kaj ĵetas misilojn unu al la alia.
Adala rimarkis kun suspiro:
- Jes, ĝi...
La militista knabo decide finis:
- Malhonoro! Ĝis tiam, ni daŭrigu kun la robotoj!
Kaj elektronikaj monstroj aperis, kaj fakte, tuta dekduo. Kaj ili havas tiom da armiloj, ke ili povas detrui tutan urbon.
Edic rimarkis:
- Ĉi tie ni bezonas alian aliron kontraŭ ili.
Kaj la knabo elprenis el sia poŝo malgrandan aparaton kun anteno.
La knabino surprizite demandis:
- Kio ĝi estas?
Edik respondis kun rideto:
- La portanto de rapidaj, sed detruaj virusoj!
Adala ĉirpetis reen:
- Ha, kiaj virusoj, virusoj- virusoj !
La knabo korektis
- Ne! Nia celo estas protekti la bonon, kaj ne damaĝi homojn, aŭ la Saikals , aŭ eĉ iliajn robotojn!
Kaj la genia knabo pafis nevideblan trabon al la terminatoroj.
Mi memoris filmojn pri robotoj, kaj aliaj. Kaj ĉi tie vi ne povas argumenti, ke la altnivela trabo estas la sama.
Edik veturis ĉirkaŭ grandaj robotoj, ĉiu la grandeco de naŭetaĝa konstruaĵo , kun trabo. Kaj li sukcesis. Ĉi tie unu el la terminantoj subite frostiĝis kaj komencis malsupreniri. Kaj malantaŭ li, alia.
La knabo ridetante kantis:
Fortuno-Horo -
Estas tempo ludi!
Fortuno-Horo -
Provu ne maltrafi ĉi tiun horon!
La knabino, rigardante kiel la robotoj glaciiĝas kaj falas, levante polvon kaj disĵetante rompitajn partojn kiam ili trafas la slabojn, notis:
Jes, ĝi estas teknika!
Eddie kapjesis kun rideto.
- Jes, teknologio estas ĉio dum la rekonstrua periodo!
Adala respondis:
- Ne! Homoj kaj dungitoj decidas ĉion! Kaj samtempe, kaj ne ĉiuj!
Kaj la knabino ankaŭ elprenis ion similan al rubikkubo el sia poŝo kaj komencis ĝin tordi.
La terminatorbotoj denove koliziis, kaj tuta hela reto envolvis ilin, kiu ekbrilis kaj vibris. Kaj tiam, la batalveturiloj komencis diseriĝi kaj disiĝi en malgrandajn pecojn. Kiu, siavice, eksplodis, kaj fragmentoj flugis kiel glaciflosaĵo, kiu falis sub la disbatan baton de la bastono de hokestelulo.
Adala faris la alĝustigon kaj rimarkis:
- Nun ni povas fariĝi nevideblaj dum kelkaj minutoj!
La knabo geniulo respondis:
- Ne la plej perfekta aparato, en infraruĝa lumo ni estos videblaj. Venu, mi pli bone faru la agordon.
En tiu momento, bruo aŭdiĝis de malantaŭ la paro. Aperis knaboj kaj knabinoj en batalkostumoj. Estis nur dekduo da ili, kaj ili estis ne pli aĝaj ol paro, almenaŭ laŭŝajne. Sed samtempe infanoj havas sufiĉe decajn armilojn. Laserpafiloj, eksplodiloj, neniigantaj etaj pizaj granatoj. Jes, la uloj ĉi tie klare ne estas simplaj. Jes, kaj trejnita en virtualaj bataloj !
