- Rigardu, Jover, via hundo bojas al ni!

  La knabo ne malgrande ofendiĝis. Dum momento, li vere forgesis, ke la stalzanoj, la ferocaj okupantoj de la Tero, gajnis la batalon. Sed kiel ili aspektis kiel homoj, ĉi tiuj amuzaj uloj en batalkostumoj! Jes, kaj genetike stalzanoj estas multe pli proksimaj al homoj ol la aĉaj formikmoskitaj kvazaŭ-humanoidaj sinkronigoj.

  - Mi aplaŭdis ne kiel hundo, sed kiel homo! Kaj ĝi sonas fiere! Viaj infanoj batalis kuraĝe kaj tute digne, kaj ne sidis malantaŭe, kiel iuj. - Eraskandar skuis sian nervozan, malmolan pugnon.

  - Kiu sidis, makako? Stalzan rikanis.

  - Vi! - Sentime ekkriis la junulo.

  La oficiro muĝis, dikaj manoj tenante sian bataleksplodilon.

  - Lasu min mortigi lin!

  Jover Hermeso opiniis taŭga interveni.

  - Ĉi tiu ne estas via sklavo, vi ne rajtas tuŝi lin.

  "Ĉu vi lasas min boji de Virkun-maradogo!" Por malmodesteco oni devas skurĝi lin per neŭtrona vipo, deŝirante la viandon de la ripoj! - kriis grandega stalzano kiel bruligita hipopotamo.

  - Estas mia afero kiel puni lin. - Hermesa voĉo estis malcerta.

  La leono sentis koleron bolanta, kaj tial decidis pri malespera paŝo.

  - Se vi estas viro, ne malkuraĝulo, do batalu min honeste, per viaj nudaj manoj!

  Ĉiuj oficiroj kunfrapis la manojn kaj fajfis. Ili ŝatis la ideon. Multaj vidis la antaŭan batalon kun la monstro kaj scivolis ĉu ĝi tenus sian propran kontraŭ bone trejnita oficiro de la Stalzan-armeo. La oficiro mem volis diri, ke estas sub li batali kontraŭ dorlotbesto, sed la rigardoj de liaj kolegoj diris, ke se li rifuzos, li perdos ĉian respekton. Kompreneble, la tera makako ne estas lia rivalo.

  - Mi batalos ĉi tiun beston, sed se mi mortigos ĝin, vi Hermeso ne ricevos kompenson.

  - Kaj se li vaporigas vin? - La aroganta posedanto-stalzano ridis.

  - Tiam mi donos al vi mil kulamanojn! - grumblis la brutulo, batante tra la aero per sia pugno.

  - Vi movas la vakuon, krom se via spirito sendas ilin al mi el paralela mondo! - Hermeso nudigis sian vizaĝon en rideto, kaj la aliaj soldatoj ridis. Aŭdiĝis frapado de manoj kaj ekkrioj:

  - Ni garantios por li!

  Dustela generalo kun nazo de milvo kaj la angula vizaĝo de SS-ulo bojis:

  - Metu viajn vetojn, drakoj!

  La oficiroj tuj komencis veti. Samtempe, iuj eĉ forĵetis siajn uniformojn, ludante per masivaj bicepsoj.

  Ktar Samaz, tio estis la nomo de la 6-stela spaca specialtrupa oficiro, iĝis en batalsinteno. La plej multaj el la soldatoj de Stalzanath estis kreskigitaj al la sama normo. La maskloj estis 210 centimetrojn altaj, pezis 150 kilogramojn plus aŭ minus du ekzemplerojn, dum la inoj estis 200 centimetrojn altaj kaj pezis 120 kilogramojn plus aŭ minus du ekzemplerojn. Tamen, inter la ĉefkomandistabo, la intensiĝo povus esti pli granda. Tiu batalanto estis kaj pli alta kaj pli peza ol la meza normo. Forĵetante sian uniformon, li elmontris monstrajn muskolojn. Ili ruliĝis kiel grandegaj buloj sub la haŭto.

  - Vi jam mortis! Mi disŝiros paperon kiel laseroj!

  La junulo staranta antaŭ li estis kaj pli malpeza kaj pli malalta, kvankam por sia aĝo li ankaŭ estis ne tre malgranda, ĉirkaŭ 185 centimetroj kaj 80 kilogramoj.

  Samaz atakis furioze, uzante kompleksan kombinaĵon de stampiloj kaj piedbatoj. Por sia pezo, li estis surprize rapida. La leono, apenaŭ evitante, sukcesis foriri kaj, farante kapriolon, trafis la malamikon en la orelon. La bato nur indignigis la giganton, kaj li sukcesis bati la knabon en la bruston per venĝa bato. Estis kontuzo sur lia malhela bronza brusto. La hormona oficiro de Stelzanath estis vera mortmaŝino, pumpita ĝis la limo. Sed la homa batalanto ne estis malsupera ol li. Malpli pezo disponigis pli grandan manovreblon. Kaj Eraskandar fidis je retiriĝoj kaj subitaj kontraŭatakoj. Ĉar lia kontraŭulo ne svingiĝis por frapi la "moskiton" per sia tuta forto, sed trafis baldaŭ kaj akre, ne forgesante meti blokojn, li ne povis fari precizan baton. Leono denove rememoris la vortojn de Sensei: "Instruu la kontraŭulon pri unu serio da movoj, ŝajnigu, ke vi ne kapablas pli. Kiam li malstreĉiĝas, komencas neglekti protekton, kaŭzi serion da nenormaj frapoj, trafas dolorpunktojn." La konsilo estis saĝa, kaj la junulo provis sekvi ĝin. Ktar sovaĝiĝis tuj antaŭ siaj okuloj, li vere neglektis la defendon, tamen kelkfoje li sukcesis tuŝi la teran batalanton sur tanĝanto. Kun kutima peno de volo, Leono subpremis la doloron, kaj kiam la malamiko denove malfermiĝis, li faris neatenditan akran kontraŭbaton. Poste alia serio da akcentaj batoj, rapidaj kiel la klingoj de gazontondilo. La malamiko estis ŝokita kaj laŭvorte rompita en organikan rubon.

  Unu el la oficiroj metis paralizan ŝargon en la ulon, alie li detruus la vivantajn histojn de la malamiko ĝis tia grado, ke eĉ la perfekta regenera teknologio ne helpus. La junulo estis paralizita, kaj la duonmorta oficiro tuj estis forkondukita de roboto-ordeno. Ĉiuj timis, ĉar se Ktar mortos, tiam ili ĉiuj flugos pro tia malobservo de la militaj regularoj. Post ĉio, ili donis amikan permeson por la fakta duelo de oficiro kun sensignifa gladiatorsklavo. Haste paginte la tarifojn al la elitaj humanoidoj, ili forlasis la halon kaj haste malaperis en la senfinan distran palacon.

  Jover Hermes prenis sian batalanton, levante la senkonscian korpon sur siajn ŝultrojn, kaj ankaŭ forlasis la ĉambron. Kompreneble, la kazo estos silentigita, sed kiom da "mono" estos skuita por subaĉetaĵoj. Vidante, ke Eraskandar jam rekonsciiĝis, la estro ĵetis lin sur la plankon per akra movo.

  - Ĉu via kapo forblovis? Ĉu vi ne kuraĝu tiel bati imperiestran oficiron!

  La leono respondis sentime:

  - Se li estas vera viro, tiam li devus ricevi verajn, virajn batojn.