- Смерць як верная сяброѓка, абавязкова прыйдзе, але калі ты хочаш даѓжэй пагуляць з капрызнай жыццём, дакажы сваю адданасць розуму і адвазе!
Генгір Воѓк хрыпла раѓнуѓ, працягваючы дасціпную слоѓную чаргу:
- Дурням законы не пісаны, затое санкцыі за іх парушэнне яны атрымліваюць і за тых разумных, хто законы гэтыя пісаѓ!
Арганізаваны супраціѓ рознатыпной армады зламаны. Уцёкі ѓ касмічных прасторах падобна нават горнаму абвалу, яно смерч зараз накрыѓ вушак машкары які збіѓ і падхапіѓ усіх зараз... Пачаѓся пераслед. Нібы зграя ваѓкоѓ гоніць статак авечак. Толькі стэлзаны куды зле, бязлітасней ваѓкоѓ. Для іх гэта нават пытанне не выжывання, а дэманстрацыі нязломнай волі і бязлітаснай лютасці. Пераследуй, мукай, не дай сысці. І хоць шматлікія дзеці не дачакаюцца сваіх бацькоѓ (а тут сабраліся істоты ад аднаполых да тузіна падлог), а маці, бацькі, нейтралы, сваіх сыноѓ, дачок і яшчэ немаведама каго... Якая доблесць у падобным забойстве, калі нават стральба ѓ курапатак патрабуе больш уменні і натугі. Абломкі затапілі прастору і падаюць на свяцілы, выклікаючы на паверхні каранарныя абурэнні, пратуберанцы, плазменныя віхуры. Асобныя зоркі нават змяняюць колеры, ад мноства старонніх прадметаѓ, асабліва жудасна, калі згарае жыѓцом істота мелае асобу, а асоба гэта цэлы свет.
Нават вакуум можа заплакаць, ад такога разгрому...
Усё спынілася раптоѓна, нібы і не пачыналася зусім. Армада флота Пурпурнога Сузор'я застыла, а яе супернікі зараз зніклі. Здавалася крылы, і лапы касмічных сцярвятнікаѓ прыляпілі да прасторы і не маглі паварушыцца. І ѓ той жа час ніхто не адчуваѓ ні найменшага страсення або штуршка. Усё, што адбывалася, выходзіла за рамкі звычайнай фізікі.
Ліра люта рыкнула:
- Гэта хто такі, круты, што здолеѓ нас спыніць?
Генгір Воѓк паглядзеѓ з непрыхаванай нянавісцю:
- Не маю паняцця... Гэта ѓ прынцыпе немагчыма, хаця... - Генерал-стэлзан панізіѓшы голас, да шэпту відавочна спалохаѓшыся, яго выдавала нервовае беганне ледзянымі вачыма па баках, дадаѓ. - Але вось так спыніць зараз мільёны касмічных караблёѓ могуць толькі Зоргі.
Ліра спакойна, нават грэбліва адказала:
- Гэта, вядома ж, прыкра, але ніхто не ѓ сілах забараніць ваяваць жывым асобінам, а нам стэлзанам перамагаць!
Крамар Разарвіраѓ, дэманстратыѓна пазяхнуѓшы і кінуѓшы сабе ѓ рот, падабенства крута запраѓленага сэндвіча, энергічна жуючы, але пры гэтым цалкам выразным голасам, падвёѓ вынік:
-Недабіты вораг як не долеченная хвароба - чакай ускладненняѓ!
Кіраѓнік 1
Ізноѓ тут льецца кроѓ ракой,
Праціѓнік твой на выгляд круты.
Але не паддасіся ты яму -
І монстра вернеш у цемру.
Па чорным аксаміце, бяздоннага нябеснага дывана раскіданыя зіготкія аскепкі зорак. Свяцілы, якія пераліваліся ѓсімі колерамі вясёлкі, так густа ѓсейваюць нябесную сферу, што здаецца, быццам некалькі вялізных сонцаѓ сутыкнуліся разам, выбухнулі, рассыпаѓшыся асляпляльна ззяючай расой.
Планета, якая завісла паміж незлічоных зорных гірляндаѓ, выглядае маленькай, незаѓважнай кропкай. Яна паходзіць на макулінку бурага жалязняку сярод алмазных россыпаѓ.
На месцы гіганцкага кратэра, які ѓтварыѓся ѓ выніку падзення анігіляцыйнай ракеты, размешчаны Галактычны Калізей. Высока над ім зіхацяць настолькі велізарныя яркія праекцыі-галаграмы праводзімых паядынкаѓ, што за ходам адзінаборства можна няѓзброеным вокам сачыць з далёкага космасу.
У самым цэнтры грандыёзнага, багата ѓпрыгожанага стадыёна, як раз і праходзіла якая прыкавала да сябе ѓвага мільярдаѓ асобін, бязлітасная і захапляльная сутычка гладыятараѓ.
Зрынутае, запырсканае крывёю цела аднаго з іх, бяссільна ѓздрыгвае...
У галаве - кананада, цябе нібы накрыла выбухной хваляй, якая расшчапіла плоць на малекулы, якія працягваюць рвацца, абпальваючы, быццам мініятурнымі атамнымі бомбамі выбліскамі. Высілак волі, адчайная спроба сабрацца - і вось барвовая заслона быццам бы павольна асядае, але не перастае кружыцца перад вачамі. Марыва нібы шчупальцамі чапляецца за навакольную прастору... Балюча, пакута ѓ кожнай клетачцы разадранага цела.
- Сем... Восем...
Чуецца, прыглушана, як скрозь шчыльную заслону, голас абыякавага кампутара.
- Дзевяць... Дзесяць...
Трэба хутка ѓстаць, рэзка падняцца, інакш наступіць канец. Але цела паралізавана. Скрозь густую чырвона-дымчатую імглу смутна бачны супернік. Гэтая велізарная трохногая пачвара - дыплароід. Ён ужо падняѓ свой тоѓсты і доѓгі грэбень, рыхтуючыся з каласальнай сілай абрынуць лязо жывой гільяціны. Дзве велізарныя клюшні па баках драпежна расчыніліся, трэцяя канечнасць доѓгая, калючая падобная хвост скарпіёна, знаходзячыся ззаду, нецярпліва драпала пакрыццё арэны. З агіднай, грудкаватай, у зялёных бародаѓках морды, капала жоѓтая, смярдзючая сліна - шыпячая і дымлівая ѓ паветры. Агідны вырадак навіс над мускулістым, акрываѓленым чалавечым целам.
- Адзінаццаць... Дванаццаць...
Цяпер словы становяцца пакутліва аглушальнымі, як удары молата па барабанных перапонках. Кампутар лічыць крыху павольней стандартных зямных мер часу. Трынаццаць - гэта ѓжо накаѓт.
Рашэнне нарадзілася ѓ долі секунды. Раптам, рэзка выпростваючы правую нагу, і выкарыстоѓваючы левую ѓ якасці спружыны, у шалёным шаленстве выкруціѓшыся як барс, чалавек нанёс наймацнейшы лоѓік прама па нервовым цэнтры іншапланетнага монстра - крэмнева-магніевага гібрыду краба і жабы. Удар быѓ моцны, рэзкі і дакладны, да таго ж супаѓ з сустрэчным рухам звяругі. Монстар суб-космасу (прамежкавага асяроддзя пасялення, здольны падарожнічаць паміж зоркамі папаѓняючыся энергіяй электрамагнітных хваль, але ѓ заселеных мірах драпежнік; не грэбуе пажыраннем арганікі ѓсіх выглядаѓ) злёгку асёл, але не зваліѓся. Гэтая разнавіднасць дыплароідаѓ мае некалькі нервовых цэнтраѓ, што моцна адрознівае іх ад іншых стварэнняѓ. Удар па самым буйным з іх выклікаѓ толькі частковы параліч.
