Працягвалі бязладна свістаць кулі. Варожыя салдаты білі як папала, заўважыўшы мільгаючы чалавечы цень сярод дрэў. Юрый Люты знаходзіўся ў пярэдняй лініі. Яму даводзілася часта спыняцца і хавацца за тоўстымі бярозамі, углядацца, лавіць агнявыя кропкі ворага, хутка прыціскацца да параненай глебы. Штурмавы атрад усё бліжэй падбіраўся да варожых траншэяў, цяжка прабіваў іх смелыя блакіроўкі. Люты часта кідаў гранаты ў занятыя ворагам акопы і бліндажы, а затым выпускаў доўгую чаргу ў цёмныя земляныя бункеры. "Пацукі", так называлі салдат праціўніка, якія хаваліся ў бліндажах і адстрэльваліся да апошняга, не жадаючы здавацца.
Старшы лейтэнант па сувязі кіраваў усімі атакуючымі групамі. Ён знаходзіўся ў гушчы падзей і амаль увесь час крычаў. "Заходзь справа! Злева абыходзь! Наперад! Наперад!" – рваў голас афіцэр пры шуме бітваў. У той дзень сяржант Люты зладжана выконваў загады. Ён смела залазіў у акопы, дабіваў агрэсара, які не здаваўся, у крытых умацаваннях. Юрый даставаў з бліндажоў захопленае ўзбраенне і чакаў новых распараджэнняў. Крыху перавёўшы дух, Юрый зноў ішоў у наступ, так ішоў, быццам зусім пераставаў баяцца агню ў адказ. Ён люта і смела, з вялікім тактычным розумам, кідаўся на ворага, ішоў на подзвігі. Іншыя не разумелі яго неасцярожнасці. Ад таго, свае салдаты часта паўтаралі пасля бою: "Як ты яшчэ жывым застаешся? Шанцаванне? Няйначай як загавораны! Ты што, зусім не баішся смерці? Цябе не чакаюць дома?" А Юрый Люты адказваў ім: "Шанцаванне? Не! Я проста хачу хутчэй прыбраць ворага з нашай зямлі!" Але салдаты разумелі, што адной толькі адвагі мала, для таго каб жыць і пазбегнуць кулі. Адвага – гэта добра, але гэтага недастаткова. Патрэбна асцярожнасць, уменне правільна ацэньваць сітуацыю і хутка прымаць узважаныя рашэнні. А можа ў Лютага гэта ўсё было? Колькі адважных хлопцаў ужо загінула… Вельмі шмат! А Люты, які не першы год ваяваў, разумна ішоў наперад, пралічваючы дзеянні ворага. Ён страляў у праціўніка першым, сыходзіў ад гранат, кулі толькі злёгку драпалі яго скуру, нават артылерыя біла занадта блізка, але не магла яго забіць. Многія байцы не здагадваліся, наколькі разумны быў Юрый, і больш верылі ў яго шанцаванне. Таму прывязалася да яго мянушка Шчасліўчык, прымацаваўся новы пазыўны да адважнага салдату. Часам здавалася, што яго ад смерці ахоўвае сам Бог. Усё было магчыма. Ці мо ўсё ж гэта было шанцаванне? Нягледзячы на ўсю сваю мужнасць і імкненне адпомсціць, адагнаць захопніка са сваёй зямлі, Юрый не аднойчы прапаноўваў варожаму салдату здацца, выйсці з бліндажу да таго, як туды будзе кінута граната. Бо былі тыя, хто падымаў белы сцяг, але ўсё ж многія біліся да канца, не здаваліся і гінулі ў сваіх сырых норах. "Пацукі!" – паўтараў Люты. Не абыходзілася і без гэтага: адчуваючы блізкае паражэнне, суперніку ўдавалася загадзя пакінуць бліндаж і адысці назад, углыб, на іншую лінію абароны.
Атака за атакай. Метр за метрам вызваленай зямлі.
"У нас "трыста"! У нас страты!" – крычаў старшы лейтэнант скрозь шум. Так, страты былі, і гэта было сумна. У гэты ж наступальны дзень, побач з Юрыем Лютым упаў яго калега. Малады каравокі хлопец кінуў гранату ў ворага і паваліўся на зямлю. Ён ляжаў перад бліндажом і безжыццёва глядзеў на пахмурнае неба. Нябожчык нібы казаў Лютаму скрозь смерць: "Не адступай! Мая смерць не павінна быць дарэмнай!"
Юрый Люты з цяжкасцю прымаў гібель сваіх таварышаў, не забываў іх жывыя і мёртвыя твары. Ён быў гатовы далей несці гераічны дух сваіх сяброў і рашуча, з розумам, рваўся ў бой як танк, якім кіраваў самы лепшы экіпаж.
Праз некалькі гадзін, вораг быў выбіты з усіх пазіцый і цалкам была вызвалена лясная паласа, а таксама невялікі населены пункт. Пастаўленая задача вышэйшага кіраўніцтва была выкананая. Да вечара вялікі стратэгічны ўчастак быў цалкам ачышчаны ад агрэсара, там замацаваліся свае сілы, падцягнуліся рэзервовыя часткі арміі.
Сяржант Люты, у поўнай ваеннай экіпіроўцы, разам з салдатамі адпачываў пасля бою. Яны стаялі паблізу паўразбуранага цаглянага будынка, недалёка ад дарогі. У гэты момант да штурмавой групы з боку спіны пад'язджала бронемашына, каб перакінуць падраздзяленне на ўсходнюю частку фронту. Юрый Люты павярнуў цела і пакрочыў сустракаць ваенны транспарт. Амаль у самы момант іх блізкасці, машына наехала на адзіную варожую міну, якая была разумна схаваная ў мяккай цёмнай глебе. Пачуўся моцны выбух. Іскры і пясок паляцелі ў бакі, бронемашына перавярнулася на бок, пашкодзіўшы толькі пярэдняе правае кола. Ад выбухной хвалі Юрый адляцеў у бок, яго калегі прыселі ад нечаканага выбуху. Цёмная глеба цяжкімі камякамі ўпала на цела Лютага, злёгку абсыпаўшы яго ўзмакрэлы белы твар. У тую ж секунду, у галаву сяржанта ўдарыў гарачы боль, загудзела ў вушах, памутнела ў вачах. Пасля выбуху спалоханыя салдаты падняліся. Юрый таксама паспрабаваў устаць, але моцны боль скаваў яго ногі і ціснуў на грудзі цяжкім грузам. Ён сціснуў далоні, скрывіў твар і хацеў закрычаць ад болю, але выдаў толькі сіплы гук, гледзячы ў неба. Падышлі да яго сябры, і тут жа падбеглі медыкі. Люты бачыў іх неразборлівыя навіслыя твары, яго вочы паволі засцілала заслона. Правая ступня не слухалася, не паддавалася руху. Правая канечнасць была моцна знявечаная, пашкоджана асколкамі. З нагі цякла кроў. Пад уплывам шуму ў вушах, і ў поўным здзіўленні, не ўсведамляючы ў поўнай меры таго, што здарылася, Люты ўпёрся локцямі ў зямлю і паспрабаваў падняць цяжкую галаву, але нават пад халодным страхам ён не змог гэтага зрабіць. "Я ўсё… Хлопцы, я ўсё…" Сяржант страціў прытомнасць. Салдатам хапіла аднаго кароткага погляду, каб зразумець, што для Юрыя Лютага фронт цяпер закрыты, адваяваў чалавек – пасля маленькай перамогі яго параніла, шанцаванне пакінула яго ў жывых, але адабрала да калена правую нагу. Яшчэ доўгі час, лежачы ў шпіталі, Юрый празмерна думаў: чаму менавіта так здарылася, чаму яго параніла не ў баі, чаму адзінокая міна зачапіла яго менавіта тады, калі справы на фронце сталі больш паспяховымі? Здавалася б, міны не павінна было быць там. Але калі вораг адступаў, пры паразе, ён усё ж знайшоў час, каб усталяваць яе. Чаму ніхто не заўважыў міну пры актыўным руху ў яе бок, чаму ніхто да гэтага не падарваўся? Нібы міна чакала толькі Юрыя, каб паразіць яго выбухам без усялякага геройства. Першы час было цяжка змірыцца са стратай. Боль, смутак і раздражненне мучылі Юрыя. І хоць ён са спачуваннем разважаў пра сваю бяду, яна яго не зламала. Ён змірыўся з тым, што ніколі ўжо не вернецца на фронт, але вайна была яшчэ не скончана. Юрый Люты не збіраўся падаць духам. У шпіталі ён абдумваў варыянты, дзе ён мог бы быць яшчэ карысным, хай нават без паўнацэннай нагі, але ўсё ж з рукамі і галавой. Ён гатовы быў працягваць рабіць любую працу, даступную яго целу. Сяржант Люты паўтараў, што ворага трэба гнаць са сваёй зямлі любой цаной, любымі спосабамі. Нават тыя, хто плёў маскіровачныя сеткі, шыў ваенную вопратку – уносілі свой уклад у барацьбу.
У першыя пасляваенныя гады, у спакойныя гадзіны, і па гэты дзень вайна не адпускала Юрыя. Гэта страшнае гора трывала засела ў яго сэрцы і памяці. Без папярэджання, Юрыя пераносіла ў мінулае, успаміны пра вайну лавілі яго розум і сталі траўмай яго жыцця. Выбухі, стральба, параненыя і мёртвыя – усё гэта раздзірала і стамляла яго. Зноў і зноў перыяд ваеннага жыцця знаходзіў яго і псаваў настрой.
І цяпер, у сучаснасці, калі Юрый Люты ішоў дадому па дрэннай дарозе, моцныя ўспаміны аб ваеннай падзеі змяшаліся з рэальнымі гукамі надыходзячага транспарту. Калі малагабарытны трактар з шэрым прычэпам пад'ехаў занадта блізка, Юрый яшчэ капаўся ў памяці. Кіроўца нешта крыкнуў, і ў той момант, за секунду, ад лёгкага спалоху трывожныя думкі Лютага разляцеліся, як зграя дробных вераб'ёў. Юрый Люты хутка вярнуўся ў цяперашні час: да надвор’я, да волкасці, да дарогі дадому, да трактара. Рослы мужчына злёгку здрыгануўся з-за мужчынскага крыку і не адразу зразумеў, як ён апынуўся на сярэдзіне дарогі. З яго плашча жвава паліліся і пасыпаліся празрыстыя кроплі. Ён з лёгкім галаўным болем хутка адышоў да мяккай абочыны, якая была пакрыта млявай жухлай травой. Дакрануўшыся плашчом да лазовых галінак, Юрый у тую ж гадзіну павярнуў галаву направа, на гукі хуткасных выхлапаў чырвонага мотаблока. Праз хвіліну ён павярнуў усё цела. Калі Юрый Люты адышоў ад непрыемнага ваеннага ўспаміна, тады ж трактар прытармазіў каля яго.
