ჩალად მიჩნს ყოვლი სოფელი, მისთვისვე შემიწონია.

ვერ გიცნობ, ვინ ხარ, ვის გითხრნე სიტყვანი მისანდონია?”

ყმამან თქვა, თუ: “არ ეგების აწ ამისი ასრე თქმევა,

სხვასა რასმე მოვიგონებ, სჯობს საქმისა გამორჩევა”.

გაუშვა და ცალკე დაჯდა, ტირს, დაუწყო ცრემლთა ფრქვევა,

ქალსა უთხრა: “გაგარისხე, აწ, არ ვიცი, ვით დავრჩე, ვა!”

ქალი დაუჯდა კუშტ-გვარად, ქუშობს, ჯერთ არ დამტკბარია;

ავთანდილ ქვე ზის ტირილად, აღარას მოუბარია;

ვარდისა ბაღსა მოგუბდა ცრემლისა საგუბარია.

კვლა იქით ქალი ატირდა, მისთვის გულ-ნალმობარია.

ყმა მტირალი შეებრალა, ამად ცხელნი ცრემლნი ღვარნა,

მაგრა უჯდა უცხოს უცხო, არ ბაგენი აუბარნა;

ყმამან ცნა, თუ: “გონებანი ჩქარნი ჩემთვის დააწყნარნა”.

ცრემლ-დენილი შეეხვეწა, ადგა, მუხლნი მიუყარნა.

უთხრა: “ვიცი, აღარ ვარგხარ შენ აწ ჩემად დასადობლად,

გაგარისხე, დაგრჩომივარ ღარიბად და ამად ობლად;

აწ ეგრეცა თავი ჩემი დამიც შენთვის დასანდობლად,

ამად რომე შეცოდება შვიდ-გზის თქმულა შესანდობლად.

“თავი ჩემი სამსახურად თუცა ავად მოგაწონე,

მიჯნურისა შებრალება ხამს, ესეცა გაიგონე;

სხვაგნით ყოვლგნით უღონო ვარ, არვინ არის ჩემი ღონე;

სულთა მოგცემ გულისათვის, სხვა მეტიმცა რა გაქონე!”

რა ქალსა მიჰხვდა ყმისაგან მიჯნურობისა სმინება,

გულ-ამოხვინჩვით დაიწყო ას-კეცად ცრემლთა დინება,

კვლა გაამაღლა ზახილით ტირილი, არ გაცინება.

ავთანდილს ღმერთმან წადილი მისცა, გულისა ლხინება.

იტყვის, თუ: “ამა სიტყვითა მას ფერი შეეცვალების,

ვისთვისმე ცხელი უცილოდ მას ცრემლი ემალმალების”.

კვლა უთხრა: “დაო, მიჯნური მტერთაცა შეებრალების;

ესეცა იცი, სიკვდილსა თვით ეძებს, არ ეკრძალების.

“ვარ მიჯნური, ხელი ვინმე, გაუწყვედლად სულთა დგმისად;

ჩემმან მზემან გამომგზავნა საძებარად იმა ყმისად;

ღრუბელიცა ვერ მიჰხვდების, მე მისრულვარ სადა, მი, სად!

გული თქვენი მიპოვნია, მისი შენდა, შენი მისად.

“მისი სახე გულსა ჩემსა ხატად ასრე გამოვხატე,

მისთვის ხელმან, გამოჭრილმან, ლხინი ჩემი ვაალქატე.

ორისაგან ერთი მიყავ: ტყვე მქმენ, ანუ მააზატე,

ან მაცოცხლე, ანუ მომკალ, ჭირი ჭირსა მომიმატე”.

ქალმან უთხრა ყმასა სიტყვა პირველისა უამესი:

“ეგე სიტყვა მოიგონე დია რამე უკეთესი.

წეღან საქმე მტერობისა გულსა ჩემსა შთამოსთესი,

აწ მოყვარე გიპოვნივარ, დისაგანცა უფრო დესი.

“მაშა რათგან მიჯნურობა შენად ღონედ მოიგონე,

არ ეგების, ამას იქით თუმცა თავი არ გამონე,

არ შენ მოგეც თავი ჩემი, დაგაბნივე, დაგაღონე;

შენთვის მოვკვდე, ამისებრი მემცა საქმე რა ვაღონე!

“აწ რაცა გითხრა, თუ ამა საქმესა დამმორჩილდები,

რასაცა ეძებ, მიჰხვდები, უცილოდ არ ასცილდები;

თუ არ მომისმენ, ვერ ჰპოვებ, რაზომმცა ცრემლსა ჰმილდები,

მოგხვდების მდურვა სოფლისა, მოჰკვდები გა-ცა-სწბილდები”

ყმამან უთხრა: “ეგე საქმე ამას ჰგავსო, არა სხვასა:

ორნი კაცნი მოდიოდეს სადაურნი სადმე გზასა,

უკანამან წინა ნახა ჩავარდნილი შიგან ჭასა,

ზედ მიადგა, ჩაჰყიოდა, ტირს, იძახის ვაგლახ-ვასა.

“ეგრე უთხრა: «ამხანაგო, იყავ მანდა, მომიცდიდე,

წავალ თოკთა მოსახმელად, მწადსო, თუმცა ამოგზიდე»;

მას ქვეშეთსა გაეცინა, გაუკვირდა მეტად კიდე,

შემოჰყივლა: «არ გელოდე, სად გაგექცე, სად წავიდე?»

“აწ, დაო, შენთა ხელთაა ჩემი საბელი ყელისა,

სხვად უღონოა უშენოდ ჩემგან აღპყრობა ხელისა;

რასაცა მიზამ, შენ იცი, შენ ხარ წამალი ხელისა,

თვარ ვისმცა ექმნა გორლითა შეკვრა თავისა მრთელისა!”

ქალმან უთხრა: “მომეწონა, ყმაო, შენი ნაუბარი.

ხარ უცილოდ კარგი ვინმე, მოყმე, ბრძენთა საქებარი;

ხარ ვინათგან აქანამდის მაგა ჭირთა დამთმობარი,

რაცა გითხრა, მომისმინე, გიპოვნია საძებარი.

“იმა მოყმისა ამბავი არსადა არ იპოვების;

თვით თუ არ გითხრობს, არ ითქმის, არვისგან დაიჯერების;

მოილოდინე, მოვიდეს, რაზომმცა დაგეყოვნების,

დადუმდი, ვარდსა ნუ აზრობ, ცრემლითა ნუ ითოვნების.

“გითხრა, თუ ცოდნა გწადიან ჩვენისა შენ სახელისა:

ტარიელ არის სახელი იმა მოყმისა ხელისა;

მე ასმათ მქვიან, რომელსა წვა მაქვს ცეცხლისა ცხელისა,

სულთქმა სულთქმისა ბევრისა, მაშა თუ არ ერთხელისა.

“ამის მეტსა ვერას გითხრობ მე სიტყვასა ამისთანსა:

ისი მინდორს არონინებს ტანსა მჭევრსა, მემაჯანსა,

ვჭამ, გლახ, მარტო ნადირისა მისგან ხორცსა მონატანსა,

აწვე მოვა, არა ვიცი, თუ დაჰყოვნის დიდსა ხანსა.

“ამას გვედრებ, მოიცადო თავი სხვაგან არსად არო;

რა მოვიდეს, შევეხვეწო, ნუთუ ვით რა მოვაგვარო;

ერთმანერთსა შეგამეცნნე, თავი შენი შევაყვარო,

თვით გიამბოს საქმე მისი, საყვარელსა გაახარო”.

ქალსა ყმამან მოუსმინა, დაჰმორჩილდა, დაჰრთო ნება.

ამას ზედა მოიხედეს, ხევით ესმა ჩხაპუნება;

მთვარე წყალსა გამოსრული ნახეს, შუქთა მოფინება,

უკურიდეს, აღარა ქმნეს მუნ ხანისა დაყოვნება.

ქალმან უთხრა: “ყმაო, მოგცა ჟამად ღმერთმან, რაცა გინა,

მაგრა თავი უჩინო ქმენ, დამალული იყავ შინა;

იმა ყმისა მეუნებლე ხორციელი არავინ ა;

ნუთუ ვით რა მოვაგვარო, შენი ნახვა არ ეწყინა”.

ავთანდილ ქალმან დამალა ქვაბს დამალვითა მალითა.

იგი ყმა ცხენსა გარდაჰხდა, შვენოდა კაპარჭ-ხრმალითა;

ატირდეს მაღლად ცრემლითა, ზღვათაცა შესამალითა,

ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა ჭვრეტითა იდუმალითა.

ამარტის ფერად შეცვალა ბროლი ცრემლისა ბანამან.

დიდხან იტირეს ყმამან და მან ქალმან შაოსანამან;

შეხსნა, შეიღო აბჯარი, ცხენიცა შეიყვანა მან;

დადუმდეს, ცრემლნი მოჰკვეთნა შავმან გიშრისა დანამან.

ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა, ტყვე, საკნით ნააზატები.

მან ქალმან ქვეშე დაუგო ვეფხის ტყავისა ნატები;

მას ზედა დაჯდა იგი ყმა, სულთქვამს ჭირ-მონამატები,

სისხლისა ცრემლსა გაეწნა შუა გიშრისა სატები.

მან ქალმან ხელ-ყო კვესითა გზება ცეცხლისა ნელისა,

ეგონა ჭამა ხორცისა შემწვრისა, შეუქნელისა;

მიუპყრა, ერთი ახლიჩა, ქმნაა საქმისა ძნელისა,

ძალი არ ჰქონდა, დაუწყო გამოყრა უცოხნელისა.

ცოტად მიწვა, მიიძინა, თუცა ყოლა ვერა მეტი;

შეკრთა, დიდნი დაიზახნა, წამოიჭრა ვითა რეტი,

იზახდის და წამ-წამ იკრის გულსა ლოდი, თავსა კეტი.

ცალ-კერძ ზის და პირსა იხოკს ქალი მისი შენამჭვრეტი.

“რად დაჰბრუნდი? - მოახსენა, - მითხარ, რაცა წაგეკიდა!”

მან უბრძანა: “მონადირე მეფე ვინმე გარდმეკიდა,

ჰყვეს ლაშქარნი უთვალავნი, ბარგი მძიმედ აეკიდა,

იგი მინდორს ნადირობდა, დაეფანჩა მარეკი, და.

“სევდად მეცა კაცთა ნახვა, ცეცხლი უფრო გავიალე,

არ მიუვე ახლოს შეყრად, თავი ჩემი შევიწყალე,

მათგან მკრთალი შემოვბრუნდი, ტყესა შიგან დავიმალე,

ვთქვი: «ნუთუმცა უკუმრიდა, რა გათენდეს, წავალ ხვალე»”.

ქალსა ცრემლი გარდმოსცვივდა ას-ნაკეცი, ბევრის-ბევრად;

მოახსენა: “მხეცთა თანა იარები მარტო ტევრად,

არას კაცსა არ იახლებ საუბრად და შემაქცევრად;

მას მაგითა ვერას არგებ, დღეთა შენთა ცუდად ჰლევ რად?

“ყოვლი პირი ქვეყანისა ერთობ სრულად მოგივლია,

ერთი კაცი შემაქცევრად შენად ვითა დაგელია?

გეახლოს და არ გაშმაგდე, თუცა ჭირი არ გაკლია;

შენ მოჰკვდე და იგი წახდეს, ესე შენთვის რა მადლია?”

უბრძანა: “დაო, ეგეა მსგავსი შენისა გულისა,

მაგრა არ არის ქვეყანად წამალი ამა წყლულისა!

ვის ძალ-აქვს პოვნა კაცისა, თვით სოფლად არ-მოსრულისა?

ჩემი ლხინია სიკვდილი, გაყრა ხორცთა და სულისა.